பிரபாகர் உயிரோடு இருக்கிறாரா?

சீனாவில் பரதேசி பகுதி 1

இந்தத்தடவை குளிருக்குத் தப்பித்து இந்தியா போகும்போது எந்த வழி போகலாம்  யோசித்தபோது சட்டென சீனாவின் ஞாபகம் வந்தது.

நீண்ட நெடிய நாகரிகம், கலாச்சாரம், ஒரு காலத்தில் உலகத்தின் பாதியை ஆண்ட அரச வம்சங்கள் என மிகப்பெரிய வரலாற்றைக் கொண்டது சீனா. இந்தியாவைப் போல்  ஜனத்தொகையால் ஒரு காலத்தில் கஷ்டப்பட்டாலும், வெகுவிரைவில் முன்னேறி இன்றைக்கு அமெரிக்காவே அஞ்சும் அளவுக்கு மாபெரும் வல்லரசாக உருவெடுத்துள்ளது, ஒரு ஆச்சரிய வரலாறு.

உடனே என் ஏஜென்ட்டிடம் சீனாவின் வழியாகப் போகலாம் என்று முடிவு செய்து பீஜிங்குக்கு டிக்கட் புக் செய்யச்சொன்னேன்.  விசாவுக்கும் அப்ளை செய்து வாங்கிவிட்டு, பீஜிங் பற்றி அறிந்து கொள்ள கூகிள் செய்தேன். இரண்டு மாபெரும் அதிரிச்சிகள் காத்திருந்தன.  ஒன்று பீஜிங்கில் இப்போது கடுங்குளிர், மற்றொன்று காற்று கடுமையாக மாசடைந்து (Pollution) பலபேரை நோயாளியாக்கிவிட்டிருக்கிறது.

கொடுமைன்னு கோயிலுக்குப்போனா, அங்கு ரெண்டு கொடுமை ஆடிக்கிட்டு இருந்துச்சாம். இப்போ என்ன செய்வது என்று ஜானிக்குப்போன் செய்தேன். ஜானி என்றதும் ஜானி நீரோ போல வெள்ளைக்காரன் என்று நினைத்து விடவேண்டாம். அவர் பெயர் ஜானகிராமன், சுத்தத்தமிழன். இங்கு சுருக்கமாக ஜானி என்று அழைக்கிறார்கள். அது போல பல நல்ல தமிழ்ப் பெயர்கள் இங்கே சுருக்கப்பட்டிருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு என் நண்பர்கள் பெயர்கள் கீழே  தருகிறேன்.

1) நீலகண்டன் - Neel

2) சிற்றரசு - Chuck

3)ஷண்முகம் - Shan

4) சாமிக்கண்ணு - Sam

இப்படி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். என் பெயர் எப்படி மாறிப்போனது  என்பதைப் பற்றி  நான் ஏற்கனவே எழுதியுள்ளேன் .அதைப் படிக்க  இங்கே சுட்டவும். http://paradesiatnewyork.blogspot.com/2013/05/blog-post_17.html

 சரி அதைவிடுங்க. ஜானிக்குப் போன் செய்து, “என்ன ஜானி இப்ப சைனாவில் குளிர்காலம், சுற்றுலாவுக்கு உகந்த காலம் இல்லையென போட்டிருக்கே”, என்று சொன்னேன். "ஆல்ஃபி உங்களுக்குத் தெரியும்னு நினைச்சேன் தவிற அதனால் தான் உங்களுக்கு டீல் சல்லிசாக கிடைச்சுது”,ன்னார். 

“சரி இப்ப மாத்த முடியாதா? தாய்லாந்துக்குப் போடுங்க”

“ இல்லை ஆல்ஃபி, இப்ப கேன்சல் பண்ணா உங்களுக்கு நிறைய நஷ்டம் ஆயிரும்".

"சரி ஜானி, போய்ப் பார்க்கிறேன் மாத்த வேணாம்"னு சொல்லிட்டு துணிகள் பேக் செய்யும் போது, லெதர் ஜாக்கட், காதடைப்பான், ஸ்கார்ஃப் ஆகியவற்றை மறக்காமல் எடுத்து வைத்தேன். ரூமுக்குள்ளேயே இருக்க வேண்டியது வந்துவிடுமோ என்ற பயம் ஒரு பக்கம் இருந்தது.

எக்ஸ்பீடியா போய், ரூமுக்குத்தேடியதில், Feel Inn என்ற ஒரு சிறிய ஹோட்டலில் ஒரு இரவுக்கு 20 டாலருக்கு இடம் கிடைத்தது. அது பீஜிங் டவுன் டவுனில்( Downtown) இருப்பதோடு, நான் பார்க்க நினைத்த பெரும்பாலான இடங்கள் நடைதூரத்தில் இருந்தன. மற்றபடி நான் தனி ஆள் என்பதால் லக்ஸரி பார்ப்பதில்லை.

கேரல் ரவுண்ட்ஸ், சிறப்பு நிகழ்ச்சிகள், சிறப்பு ஆலய வழிபாடுகள் என்று டிசம்பர் மாதம் முழுவதும் பிஸியாக இருந்துவிட்டு எங்கள் பாஸ்டர் வீட்டில் டிசம்பர் 25 கிறிஸ்துமஸ் சிறப்பு விருந்து (Potluck) இருந்தது.  கிறிஸ்துமஸ் தினம் வழகத்திற்கு மாறாக 70 டிகிரி வரை போய் ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அதோடு சீனாவில் எப்படி இருக்குமோ என்ற பயமும் எழுந்தது.

Qatar Airport

 அடுத்த நாளே கத்தார் ஏர்வேய்சில் டோகா அடைந்தேன். இரவு நேரத்தில் உள்ளூர் நேரம் 8 மணிக்கு டோகா போய்ச்சேர்ந்தது விமானம். சீனாவுக்கு கனெக்டிங் விமானம் அதிகாலை 1 மணிக்குத்தான். அது வரை விமானநிலையத்தை சுத்திப்பார்க்கலாம் என்று கிளம்பினேன். டோகா கத்தாரின் தலைநகர். விமானநிலையம் மிகவும் பெரியது. அரபு நாடுகளுக்கே உரிய அதிசயங்களுடன், அந்நாட்டின் செல்வ வளமும் விமான நிலையத்திலேயே தெரிந்தது.

Ferrari in Doha Airport 

பராக்குப் பார்த்துக் கொண்டே நடக்கும் போது அங்கே ஒரு ஃபெராரே ஸ்போர்ட்ஸ் மாடல் கார் ஒன்று கம்பீரமாய் நின்று கொண்டிருந்தது. அதனைப் பார்த்து அசந்துபோய் நின்று கொண்டிருக்கும்போது, ஒரு பெண் என்னை நோக்கி ஓடிவந்தாள். அப்போது ஒரு குழப்பம் வந்தது. அழகிய பெண் என்பதால் அந்த பெண்ணைப் பார்ப்பதா  அல்லது காரைப் பார்ப்பதா என்று. ஆனால் காரின் அழகு பெண்ணின் அழகையும் மிஞ்சியது. அவளுடன் ஆங்கிலத்தில் நடந்த உரையாடலை தமிழில் தருகிறேன்.

"கத்தாருக்கு உங்களை வரவேற்கிறேன்."

"வந்தனம்"

“இந்தக் காரைப் பிடித்திருக்கிறதா?”

“என்ன கேள்வி இது, கண்டிப்பாய்”.

“இது உங்களுக்கு வேண்டுமா?”

“ஆஹா ஃபெராரே கார் கிடைத்தால் யாராவது வேண்டாம் என்று சொல்வார்களா என்ன விலை இருக்கும் ?”.

“$200,000 விலையுள்ள இந்தக் கார் உங்களுக்கு முற்றிலும் இலவசம்”.

“இலவசமா?” (கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கத்திவிட்டேன்)

இது என்ன கனவா அல்லது நனவா? ஆயிரத்தோரு அரபு இரவுகளில் முதல் இரவா? 

“ஆம் முற்றிலும் இலவசம் தவிர எங்கள் செலவில் நீங்கள் எந்த நாட்டில் இருந்தாலும் அனுப்பி வைப்போம்”.

“அதற்கு நீங்கள் செய்ய வேண்டியது எல்லாம் ஒரு டிக்கட் வாங்க வேண்டும். அந்தக் குலுக்கலில் உங்கள் பெயர் விழுந்தால் கார் உங்களுக்கே”.

“டிக்கட் எவ்வளவு?”

“$350 டாலர்கள்”.

“அம்மா ஆளைவிடு, நான் அவ்வளவு பணக்காரனல்ல”, என்று சொல்லிவிட்டு ,புது மாதிரி லாட்டரி போல இருக்கிறது என்று நினைத்துக் கொண்டு நகர்ந்தேன்.

மீதி நேரத்தை என்ன செய்வது என்று யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது ஒரு நபரைச் சந்தித்தேன். அவர் இலங்கையிலிருந்து ஆஸ்திரேலியாவுக்குச் சென்று கொண்டிருக்கும் மாணவர். பெயர் மான்தன் என்றார்.

ஒருவேளை சிங்களராக இருக்குமோ என்று எண்ணி ஆங்கிலத்திலேயே உரையாடினேன். என் கையில் உள்ள தமிழ்ப் புத்தகத்தைப் பார்த்துவிட்ட மான்தன் "தமிழோ நானும் தமிழ் என்றார்?" தமிழரின் விடுதலைபோராட்டம், படுகொலைகள் ஆகிய பலவற்றைப் பேசிவிட்டு ஆமாம் பிரபாகர் உயிரோடு இருக்கிறாரா? என்று கேட்டேன்.

- தொடரும்.