கைக்கெட்டியது வாய்க்கு எட்டலை !!!!!!!!

சீனாவில் பரதேசி -16

Beijing Subway 

நான் ஏதோ ரெண்டு கைடுகளும் சண்டை போடுறாங்கன்னுல்ல நெனச்சேன். இந்த சீனர்கள் அன்பாகப் பேசுவது கூட சண்டை போடற மாதிரிதான் இருக்கு.

“உன்னோட மகளா, அடடே அவளையும் நம்முடன் வரச்சொல்லிஇருக்கலாமே".

“நம்மோடு வந்தால் அவளுக்கு பணம் யார் தருவது”

“அடப்போய்யா பணம்தானா பெரிசு, ஏன் நான் தரமாட்டேனா? (ஆஹா என்னே உன் தாராள மனசு ?)ஆமா அவளும் உன்னை மாதிரியே ஃபுல்டைமா ?”

  “இல்லை இல்லை, அவ யுனிவர்சிட்டில படிக்கிறா. பார்ட்டைமா வர்றா. இன்னிக்கு சனிக்கிழமை இல்லையா அதான் வந்தா. இது குளிர் காலம்கிறதால டூரிஸ்ட் அவ்வளவா கிடையாது”.  

“சரி விடு சப்வேயைப் பத்திச் சொல்லு இவ்வளவு புதுசா இருக்கே ?. சமீபத்துலதான் திறந்தாங்களா?”

Passengers waiting

“பீஜிங் நகரை முழுதாக இணைக்கும் இந்த மெட்ரோவை ஐம்பதுகளிலேயே கட்டி முடிச்சிட்டாங்க. ஆனா 60களிலே தான் பொதுமக்களுக்குத் திறந்து விட்டாங்க”.

“அது ஏன் அப்படி?”

“கட்டி முடிச்சிட்டு இதனை முழுவதும் ராணுவத்தினரின் பயன்பாட்டுக்கும், வீரர்களை ஒரு இடத்திலிருந்து மறு இடத்திற்கு ரகசியமாக இடம்பெயரவும் மட்டுந்தான் பயன்படுத்தினாங்க. 1969ல இதனை மக்களுக்காக திறந்துவிடும்போது எங்களுக்கெல்லாம் ஒரே ஆச்சரியம், ஏன்னா இதை எப்படிக் கட்டினாங்க எப்ப கட்டினாங்கன்னு யாருக்குமே தெரியாது”.

 “ராணுவ ரகசியமல்லவா? கம்யூனிஸ்ட் நாட்டில இதெல்லாம் சகஜமப்பா. எவ்வளவு பெரிசு இது ?”

"மொத்தம் 18 லைன் , 334 ஸ்டேஷன் , 554 கிலோ மீட்டரை கவர் செய்கிறது . பீக் சமயத்தில் ஒரே தடவையில் 12 மில்லியன் மக்கள் பயணம் செய்கிறார்கள்"

Add caption

“ஐயோ  அப்ப இது நியூயார்க்கைவிட பெரிசு .அப்ப இதுதான் உலகத்திலேயே பெரியதா “?

“இல்லை, உலகத்தின் முதல் பெரிய சப்வே ஷாங்காயில் உள்ளது”

“அதுவும் சீனாதானே , சீனா ரொம்பதான் முன்னேறி விட்டது .எங்க  சென்னையில் இப்பதான் குழி தோண்டிக்கிட்டு   இருக்காங்க”

மெட்ரோ மிக அழகாகவும் புதிதாகவும் இருந்தது. ஒவ்வொரு இடத்திற்கும் சீனமொழி மட்டுமல்லாது ஆங்கில மொழியிலும் அறிவிப்புச் செய்தது கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது. டிவி போன்ற ஒன்றில் விளம்பரங்கள் ஓடிக் கொண்டிருந்தன. வெளியே இருப்பதைவிட உள்ளே பொல்யூசன் இல்லாம இருந்துச்சு. கூட்டம்தான்  மூச்சு முட்டியது ஒரு நாலஞ்சு ஸ்டாப் தாண்டியதும் ஒரு சீட் காலியாக, லீ அதனை லபக்கென்று அபகரித்து உட்கார்ந்தான். அதே இடத்திற்கு முயற்சி செய்த மற்ற நால்வர் ஏமாந்து போயினர். இருந்தாலும் எனக்குத்தராமல் எப்படி லீ உட்காரலாம் என்று கடுப்புடன் நின்றுகொண்டிருக்கும் போது, லீ என்னை கையை ஆட்டி அழைத்து, “நான் எழுந்ததும் டக்கென்று உட்கார்ந்து கொள்”, என்று சொல்லிவிட்டு இடிபோல் எழுந்து மேலுள்ள கம்பியில் இடித்துக் கொண்டு எழ, நான் மின்னல்போல் கீழுள்ள கம்பியில் இடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தேன். அவுச் .

Peak time

    

அடடா இந்த கம்யூனிஸ்ட் நாட்டில் உட்கார இடம்பிடிப்பதற்கு இவ்வளவு சிரமமா. பாவம் லீ எனக்காகத்தான் இடம் பிடிக்கிறான்னு தெரியாம நான் தப்பா நினைச்சுட்டேன். லீ பரிதாபமாக தலையைத் தடவிக் கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தான். நான் பின்னால் தடவிக்கொண்டு உட்கார்ந்தும் உட்காராமலும்   இருந்தேன். அடுத்த ஸ்டாப்பில்  கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் இறங்கிவிட, நானும் அதுதான் கடைசி ஸ்டாப் என நினைத்து எழுந்தேன். லீ கையை அமர்த்தி உட்காரச் சொல்லிவிட்டு பக்கத்தில் உட்கார்ந்தான்.

"அடுத்த ஸ்டாப்பில் இடம் கிடைக்கும்னு தெரியாம இப்படி அடிதடி ஆயிப்போச்சே".

“எனக்கும் தெரியாமப் போச்சு, இங்க ஒரு ஷோ நடக்குது. அதுக்குத்தான் எல்லாரும் போறாங்க போல”.

“என்ன ஷோ ?”

“பீஜிங்கில் காணத் தவறக்கூடாத, சீன அக்ரோபேட்டிக் ஷோ”.

“அப்படியா அது இங்கதானோ, என்னுடைய ஹோட்டலில் ஜோகானா சொன்னாள். நான் அதுக்குப் போகனுமே”.

“சம்மர் பேலஸ் பாத்துட்டு நேரம் இருந்தா நானே கூட்டிட்டுப்போறேன். அதோடு லைசென்ஸ் உள்ள கைடுக்கு கட்டணம் குறைவுதான்”.

“சரி லீ எப்படியாவது அதையும் பார்த்துவிடலாம்”.

மொத்தம் சுமார் 40 நிமிடங்கள் கழிந்து வந்த ஸ்டாப்பில் இறங்கினோம். மணி 2 ஆகிவிட்டது. பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது ,உடலைத்தள்ளியது.

“லீ உடனே சாப்பிட வேண்டும் இல்லேன்னா ஒரு அடி கூட நடக்க முடியாது”.

“கவலைப்படாதே பக்கத்தில் எனக்குத் தெரிந்த ஒரு இடம் இருக்கிறது”, என்று வேகமாக நடக்க ஆரம்பித்தான்.

அவன் பின்னால் ஓடி ஓடிக்களைத்து எனக்கு வேர்த்து விறுவிறுத்து மயக்கமே வந்துவிடும்போல இருந்தது.

20 நிமிடங்கள் துரித நடை, இல்லை இல்லை ஓட்டத்திற்குப் பிறகு ஒரு சிறிய வீட்டில் நுழைந்தான்.

“லீ சீக்கிரம் ரெஸ்டாரண்டுக்குப் போகலாம், சொந்தக்காரர்களைப் பார்க்க இது சமயமில்லை”.

அவன் அந்த வீட்டுக்குள் நுழைய, அது வீடு இல்லை, சாப்பிடுமிடம் என்று அப்போது தான் தெரிந்தது. வீடே கடையாகவும் அல்லது கடையே வீடாகவும் இரண்டும் கலந்த கலவை அது .

அதில் ரெண்டே ரெண்டு டேபிளும், நாலு சிறிய ஸ்டூல்களும் மட்டுமே இருந்தன. அதில் ஒரு டேபிளில் ஒரு அம்மா ஏதோ ஒரு மாவைப் பிசைந்து கொண்டு இருக்க, மேசையிலும் ,தரை முழுதும் மாவு சிந்தியிருந்தது.

லீ மேசையிலோ ஸ்டூலிலோ இருந்த மாவுத்தூசியை பொருட்படுத்தாமல் சபக்கென்று உட்கார்ந்தான்.நான் நின்று கொண்டேயிருக்க ,லீ  அவன் மூஞ்சியில் பாதியும் என் மேல் பாதியும் படியும்விதத்தில் தூசியை   ஊதினான் .ஜாக்கி சானின் ஏதோ ஒரு படத்தில் பார்த்த ஒரு சீன் நியாபகம் வந்தது. என் விதியை நொந்து கொண்டே உட்கார்ந்தேன் .

“என்ன லீ வேறு இடமே கிடைக்கலியா?”

“இது எனக்கு ரொம்ப தெரிஞ்ச இடம்”

“அதுக்காக? நான் இன்னும் பல நாடுகள் போக வேண்டியிருக்குது. இங்கே ஒண்ணும் சுகாதாரமாத் தெரியலயே”.

“இல்லை இல்லை சாப்பிட்டுப் பார் தெரியும்”

“சரி எனக்கு ஏதாவது வெஜிடேரியன் சொல்லு, நீ உனக்கு எதுவேனாலும் வாங்கிக்கொள்”.

அவன் ஒரு விசிலடிக்க, உள்ளிருந்து ஒரு இளம் பெண் வந்தாள். கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது . இருவரும் சிறிதுநேரம் ஹைய் பிட்ச்சில் சண்டை போட்டார்கள்.   அதாங்க பேசினாங்க.

Lo mein 

சிறிது நேரத்தில் 2 பெரிய சைனாக் களிமண் பாத்திரத்தில் சூப் போன்ற ஒன்றில் போட்டிருந்த லோமெய்ன் அதாவது பெரியவகை நூடுல்ஸ் ஆவி பறக்க வந்தது. உள்ளே  ஒரு தொட்டி சைஸில் இருந்த பெரிய கிண்ணத்தில் தவறிவிழுந்திருவோமா என்று பயந்தேன்.

கூட ரெண்டு குச்சி, அதான் பாஸ் ,சாப்ஸ்டிக்ஸ் கொடுத்தார்கள். நான் அந்தக் குச்சிகளை வைத்து கிண்டிக் கொண்டிருக்க, லீ நாலுவாயில் பாதிக் கிண்ணத்தை காலி பண்ணிவிட்டான்.

'கைக் கெட்டியும் வாய்க்கு எட்டலைன்னு' ஒரு பழ மொழிக்கு அன்னைக்குத்தான் சரியான அர்த்தம் விளங்குச்சு.

- தொடரும்.